مژده مژده

مژده مژده که خدا داده رضا(ع) را پسری
پسری که شده او مایه ی فخر پدری

او جواد و نهمین اختر تابان خداست
روشنی بخش ره شیعه ی اثنی عشری

ببرد رشک بر او شمس درخشنده و ماه
که بسی اوست فروزنده تر از هر قمری

معدن فضل و کمال است و سخا را معناست
در سخاوت نرسد هیچ به پایش بشری

ثمری از شجر باغ ولایت چه خوش است
مژده که داده خدا باغ ولا را ثمری

رفت تلخی و شد از مقدمش ایام به کام
نیست شیرین تر از او هیچ نه شهد و شکری

قدسیان گرد سر او همه در حال طواف
بر تنش پوشش تقوا، زیر پا بال پری

روی هر شانه ی او مرغ سعادت بنشست
که مصون است مصون از همه چشم و نظری

هست دشمن به کمینش و حسودان بسیار
حافظش باش خدایا همه جا هر خطری